Dodjelom nagrada, večeras u Kanu završen 74. filmski festival

17.07.2021. | 21:44

Film se konačno vratio na Kroazetu. To je i najveće dostignuće večeras završenog Kanskog festivala. Poslije dvije godine, zbog pandemije, glumci, reditelji i ostali filmski poslenici, promarširali su, od 6. do 17. jula, ponovo crvenim tepihom i to je ono što će svijet, svakako, zapamtiti.

Selekcija, sa prikazanih više od 60 filmova, možda i nije bila kao u najboljim danima, ali to je u ovom vanrednom trenutku bilo i najmanje bitno.

Festival na Francuskoj rivijeri nije održan prošle godine zbog pandemije virusa korona, a ove godine je, umjesto u maju, održan u najtoplijem mjesecu, julu.

U očekivanju “Zlatne palme”, žiri je već bio dodijelio nekoliko nagrada. U konkurenciji “Izvjestan pogled” (Un certain regard), koja se tradicionalno dodjeljuje 24 sata prije “Palme”, nagrađena je Ruskinja Kira Kovalenko, rediteljka filma “Otvarajući pesnice”.

Nagrada žirija (Prix du Jury) pripala je Austrijancu Sebastijanu Majzeu za ostvarenje “Velika sloboda”. Sveobuhvatna nagrada (Prix d'ensemble) otišla je u ruke Francuskinje Afsije Erzi za film “Dobra majka”.

Nagradu u kategoriji za odvažnost (Prix d'audace) osvojila je Rumunka Teodora Ana Mihai za film “Civil”, a za originalnost (Prix d'originalit) Islanđanin Valdimar Johanson, s filmom “Jagnje”.

Specijalno priznanje (Mention spciale) pripalo je Tatjani Huezo iz Meksika za “Vatrenu noć”. Prethodno su Počasnu palmu dobili Amerikanka DžOdi Foster i Italijan Marko Belokio, za sve što su dosada postigli.

U programu “Kan klasik” prikazana je i obnovljena kopija filma “Dan četrnaesti” reditelja Zdravka Velimirovića, iz 1960. godine.

Sedamdeset četvrti filmski festival u Kanu u potpunosti je opravdao očekivanja, prije svega zato što su misli, konačno, bile okrenute nečem drugom: ne koroni nego filmu. Održan je od početka do kraja, između dva talasa kovida, sračunato, baš kada je bilo najbezbolnije, dva mjeseca kasnije nego u uobičajenom terminu. Nije bilo “blokbastera”, ali, kao što su se neki pribojavali, ni “klastera”, pišu “Novosti”.

Bilo je kritika na ponekad izostale maske, na previše slobodna fotografisanja bez držanja distance, bez negativnog testa ili evropskog vakcinalnog pasoša nije se moglo u Palatu, rađeno je hiljade testova svakoga dana, nije bilo uobičajenih žurki, broj gledalaca, novinara i učesnika se prepolovio, sve je bilo u (skrivenom) znaku opreza, ali je, ipak, djelovalo kao da je pravo. A to je ono što nam u svim segmentima života danas nedostaje.

Kada bi se zažmurilo, činilo bi se da je, na trenutak, sve bilo isto kao nekada. Kao kada se prije neki dan Šeron Stoun pojavila u rascvetaloj plavoj haljini, a fotografi se utrkivali da uhvate što bolji snimak.