Vladan Desnica potomak je Stojana Mitrovića Jankovića, u srpskoj narodnoj pjesmi poznatog kao Janković Stojan, vođe srpskih kotarskih uskoka u XVII vijeku, serdara Kotara, kavaljera sv. Marka, konjičkog kapetana, zapovjednika tvrđave Ostrovic.
Desnica je studirao pravo i filozofiju u Zagrebu i Parizu, diplomirao na zagrebačkom Pravnom fakultetu 1930. Radio je kao advokat, a zatim je prešao u državnu službu. A 1934. pokrenuo je književno-istorijski godišnjak „Magazin sjeverne Dalmacije“, koji je uređivao dvije godine i štampao ćirilicom u Splitu. U njemu je, između ostalog, objavio dva sopstvena eseja „Jedan pogled na ličnost Dositejevu” (1933/34) i „Mirko Korolija i njegov kraj” (1935). U periodu između 1935 i 1940. napisao je zbirku pripovjedaka, koju je poslao beogradskom izdavaču Geci Konu. Zbirka zbog početka Drugog svjetskog rata nije štampana, a sam rukopis je izgubljen.
Roman „Zimsko ljetovanje“ objavio je 1950. U ovom romanu se pripovjeda o sukobu i nerazumijevanju između seoskog stanovništva i građana izbjeglica iz Zadra, koji su se u seosku sredinu sklonili bježeći od bombardovanja njihovog grada. Književna kritika je negativno dočekala „Zimsko ljetovanje”, jer su ton i vizija svijeta u njemu bili u suprotnosti sa vladajućom komunističkom ideologijom i nezvaničnim pravilima na koji način se pisalo o Drugom svjetskom ratu.
Branivši se od kritika, Desnica je napisao tekst „O jednom gradu i jednoj knjizi“. Potom izlaze zbirke pripovjedaka „Olupine na suncu” (Zagreb, 1952), „Proljeće u Badrovcu” (1955), zbirka pjesama „Slijepac na žalu” (Zagreb, 1955) i zbirka pripovjedaka „Tu odmah pored nas” (Beograd, 1956). Paralelno radi na svom romanu „Proljeća Ivana Galeba“. Kad je djelo završeno, u autoru se javio strah da ga niko neće htjeti objaviti, jer je po svemu odudaralo od ondašnje književne produkcije. Izdavačka kuća „Svjetlost” objavljuje roman u Sarajevu 1957. Naredne godine djelo osvaja Zmajevu nagradu.
Vladan Desnica umro je u 4. marta 1967. godine u Zagrebu.
