SPC očekuje izvršenje odluke o Visokim Dečanima
01.11.2021. | 23:18Eparhija raško-prizrenska pozdravila je međunarodne apele da se sprovede odluka Ustavnog suda u Prištini iz 2016, kojom se potvrđuje vlasništvo manastira Visoki Dečani nad 24 hektara okolne zemlje i šume, te da se crkvena zemlja ubilježi u katastru.
Iz ove eparhije sa sjedištem u Gračanici ističu da Srpska pravoslavna crkva ( SPC ) očekuje od nadležnih institucija puno izvršenje sudske odluke.
Eparhija raško-prizrenska je na svom “Tviteru” istakla da je odluka konačna i neopoziva, kao i da njeno neizvršenje samo dodatno pokazuje pravnu ugroženost manastira Visoki Dečani.
Iz ove eparhije podsećaju da je, između ostalog, manastir stavljen početkom ove godine na listu sedam najugroženijih kulturno-istorijskih objekata u Evropi od strane prestižne međunarodne organizacije “Evropa Nostra”.
Izvjestilac Evropskog parlamenta za Kosovo i Metohiju Viola fon Kramon pozvala je juče vladu u Prištini da sprovede presudu o vraćanju zemljišta manastiru Visoki Dečani.
Ona je na svom “Tviteru” poručila da nasljeđe Srpske pravoslavne crkve /SPC/ na Kosmetu mora da bude zaštićeno.
Ustavni sud u Prištini objavio je 24. septembra rješenje o tome da nije izvršena presuda iz 2016. godine, prema kojoj su 24 hektara zemlje vlasništvo manastira Visoki Dečani.
Rješenjem se omogućuje tužiocu da preduzme korake protiv institucija koje su se oglušile o presudu.
Nakon 16 godina sporenja oko vlasništva nad manastirskom zemljom u opštini Dečani, ustavni sud u Prištini donio je maja 2016. godine, odluku kojom je potvrdio prethodnu odluku Vrhovnog suda iz 2012. o tome da manastir Visoki Dečani ima vlasništvo nad 24 hektara sporne zemlje.
Proteklih godina, međunarodni zvaničnici upućivali su apel prištinskim vlastima da sprovedu odluku ustavnog suda iz 2016.
Manastiru Visoki Dečani je 1946. godine oduzeto 700 hektara zemlje, međutim, država Srbija 1997. godine vraća manastiru 24 hektara što zajedno sa dvadesetak hektara, koliko je manastir imao do tada, čini 55 hektara zemlje.
Ta 24 hektara redovno su ubilježena u katastar, ali ih nakon 1999. lokalna vlast ne priznaje.
Iako manastir i dalje koristi tu zemlju, opštinske vlasti počinju da osporavaju vlasništvo manastira, a Unmik tada odlučuje da manastir nastavi da koristi ovo imanje sve do rješavanja spora na sudu.
